Een week geleden zag ik Rico Verhoeven knokken in een vol Gelredome. Zeven man waren die avond te slap voor hem, wat betekende dat hij aan het einde van het evenement 500.000 dollar op zijn bankrekening zag verschijnen. Twee dagen later zat hij bij de binnenhuisarchitect, met dit bedrag als onderpand voor de verbouwing van zijn nieuwe woning. Een kluswoning, aldus de website “Bekende Buren".
Het schijnt dat er zes van de zeven “slachtoffers” van die zaterdagavond als tegenprestatie het allereerste sloopwerk bij hem komen doen. Daarna komen de bouwtekeningen van het gerenommeerde architectenbureau tevoorschijn en worden de heren bedankt voor deze bewezen diensten. Nummer acht van die avond, de heer Nabil Khachab, een 23-jarige wel heel erg zeer zwaargewicht van ruim 157 kilogram, wordt niet uitgenodigd voor deze vriendendienst, om de doodeenvoudige reden dat dit echt geen vrienden zijn. Althans, wanneer jouw beste vriend, die niet eens op de gastenlijst staat voor het feestje, de gastheer met een high kick alsnog wil feliciteren, kom je al snel in de hoek van de “niet echte vrienden” terecht.
Maar waarom deze sportieve en ook weer onsportieve inleiding? Nou, ik moest tijdens deze avond aan een andere kickbokser denken. Melvin Manhoef; 47 jaar inmiddels en bezig aan zijn post-pensioen comeback. “No Mercy” is zijn artiestennaam. Ik zou eerder denken aan “The comeback-pensionado”. Wat is er nu zo bijzonder aan deze man, behalve de leeftijd waarop hij nog steeds serieus in de ring zijn mannetje staat en waarom lees ik dit in ContactlensInside? Ik hoor het jullie allemaal denken. Melvin, ik mag inmiddels tutoyeren, draagt tijdens zijn gevechten lenzen. Scleralenzen. Ooit aangemeten door Rients Visser sr., mijn eerste baas bij Visser Contactlenzen. Kleine nuance in deze tijdlijn is wel op zijn plaats, want Rients junior had de bedrijfsvoering inmiddels overgenomen van zijn vader, maar door zijn enorme expertise en enthousiasme werd de inmiddels gepensioneerde Rients sr. bereid gevonden om zijn kennis over contactlenzen en scleralenzen in het bijzonder nog een keer te tonen en over te brengen op de aanstormende optometrische talenten. Melvin Manhoef, 47 overwinningen, waarvan 37 op knock-out, werd cliënt en in dit geval ook het lijdend voorwerp in de praktijk.
“Meneer Manhoef, laten we één ding afspreken. Zodra u gaat slaan dan stoppen we ermee. Gaat u schoppen, dan ben ik genoodzaakt om de beveiliging erbij te roepen. Of ik ren gewoon heel hard weg!” Het ijs was gebroken bij deze eerste sclerale instructie die ik aan Melvin Manhoef mocht geven. Rients Visser sr. hoorde ik op de achtergrond zachtjes grinniken. Hij kon zich goed verplaatsen in de situatie.
Het ging bij deze super sportman niet zozeer om de dioptrieën of het astigmatisme, nee, bij Melvin ging het om veiligheid. Hij wilde zijn ogen beschermen tegen de klappen en trappen die hij weldegelijk aan zag komen in de ring. Theoretisch gezien dan hè, want volgens zijn palmares is hij zes keer knock-out gegaan. Die zes zag hij dus niet aan komen.
Rients Visser sr. is helaas twee jaar geleden op tachtigjarige overleden. Maar zijn kennis en onderzoek is wereldwijd nog in elke scleralens terug te vinden. Melvin Manhoef is naast senior-fighter in de ring een bevlogen trainer en adviseur van jonge kickboksers. Twee verschillende personen in twee totaal verschillende disciplines. Maar hun beider passie was in 2008 al zichtbaar in de praktijk van Visser Contactlenzen in het VU-ziekenhuis. En ze herkenden dit ook bij elkaar.
De kickbokswedstrijden waren verder niet zo heel erg spannend. Rico Verhoeven is als Max Verstappen. De gedachte en de personen die in mijn hoofd samenkwamen waren een stuk mooier. Waar zo'n vechtsport al niet toe kan leiden.
Kickboksers in de praktijk
Inside de praktijk uit
Alfred Kuiper
Alfred Kuiper is een bijna 40'er met zijn VWO-diploma op zak, die via het werken in hotels en op de lucht- haven Schiphol als assistent bij Visser Contactlenzen is terechtgekomen, eerst bij het VUmc en sinds kort bij optilens op de Munt in Amsterdam. Grootste passie? Schrijven. Hij hoopt ooit nog eens een boek uit te kunnen brengen. Met Simon Carmiggelt als grootste voorbeeld.
Meer van Alfred Kuiper
Er zijn nog geen reacties geplaatst op dit artikel.